Η χθεσινή βροχή δεν μας επέτρεψε να πραγματοποιήσουμε την δεύτερη παράσταση του Χοροθεάτρου Μετ’ Εμποδίων. Το αντίθετο είχε συμβεί στο Άργος, όπου οι Μετ’ Εμποδίων ήταν οι μόνοι που μπόρεσαν να κάνουν και τις δύο παραστάσεις. Η βροχή, βέβαια, είχε στερήσει από την ομάδα την πρόβα της κι από τους τεχνικούς τη δυνατότητα να στήσουν τον εξοπλισμό έγκαιρα. Φτάσαμε στην παράσταση με πολύ άγχος και χωρίς πρόβα. Από μια συζήτηση περί κοινού στο περιθώριο εκείνων των ημερών, προέκυψε το παρακάτω κείμενο της Δέσποινας Παπάζογλου (Μετ’ Εμποδίων). Έφτασε τώρα στα χέρια μας και, μια που υλικό από χθες δεν υπάρχει γι’ ανάρτηση, το μοιραζόμαστε μαζί σας.
Άργος, 7/9/09
Ναι! Η παράσταση στο Άργος έγινε γιατί δεν έβρεξε τελικά! Δε θέλω να μείνω στο γεγονός πως πήγαμε παράσταση χωρίς πρόβα, χωρίς ζέσταμα προσπαθώντας η ίδια η ομάδα μόνο κι εσείς να στήσουμε το σκηνικό κι αυτό είναι προς τιμήν όλων μας, να γίνουν τα φώτα μέχρι τελευταία στιγμή κλπ.
Μετά την παράσταση ένιωσα απογοήτευση γιατί έχοντας για κοινό πολλά μικρά παιδιά τσιγγανάκια κι ελληνάκια και πολύ λίγους ενήλικους κατοίκους του Άργους, αναρωτήθηκα αν δικαιώνεται από τη μία τόσος κόπος για τη δουλειά μας όλο το καλοκαίρι, τη δουλειά μας ως ΜΕΤ’ ΕΜΠΟΔΙΩΝ εννοώ, και από την άλλη αν δικαιώνεται το ίδιο το ArtLocus μ’ αυτή την προσέλευση. Και υποτίθεται πως στο Άργος η υποδοχή και υποστήριξη από τον δήμο ήταν πιο θετική απ’ ό,τι στον Πόρο. Ίσως και να ‘ναι νωρίς για συμπεράσματα.
Μια άλλη σκέψη που θα ‘θελα να εκφράσω είναι ποιο κοινό άραγε δικαιώνει τελικά μια παράσταση, ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Υπάρχει ιδανικό κοινό; Υπάρχουν ιδανικές συνθήκες;
Η δικαίωση μιας παράστασης δεν είναι η επικοινωνία της με το κοινό της; Είτε είναι εξειδικευμένο, εκπαιδευμένο κοινό, είτε απαίδευτο σε τέτοιου είδους θεάματα;
Αυτό που με παρηγόρησε στο τέλος ήταν η σκέψη πως αν έστω και σ’ ένα ελληνάκι ή τσιγγανάκι η παράσταση στο Άργος ήταν κάτι ξεχωριστό στη ζωή του, αυτό είναι μεγάλο κέρδος.
Δέσποινα Παπάζογλου
ArtLocus 